دستهای صبورت در هجوم وهم های مرو جایی که خوشه های انگور شرمنده تو اند آهوان خرد را امان می دهد تا لبانت در ازدحام نقشه های زهرآلود در امتداد شکسته های سکوتت خطبه های داغ بخواند
تنهایی ام را در آرامش غروب وقتی که گلدسته های طلایی حرم صدایم می کنند گم می کنم اکنون لحظه هایم را با تو کنار پنجره فولاد در ترنم اشک و التماس شاعر می شوم .